Trzy sceny z życia

Osoby:

Para (w średnim wieku)

Bibliotekarka (dziecięca)

Podmiot

Pani (starsza)

Inne osoby:

Rozbójnik Hotzenplotz

Tristan i Izolda

Pan Tadeusz

Bracia Karamazow

Figaro

Iwona, księżniczka Burgunda

Władca Pierścieni

Anielka i Antek

Czas i miejsce akcji

Biblioteka miejska, początek XXI wieku

Prolog

Są jak ludzie. Mają ciało i wewnętrzny świat. Kocham ich zapach. Głaszczę je, pocieram o policzek – kiedy nikt nie patrzy. Potem czytam. Bywa, że nie rozumiemy się od pierwszego akapitu. Albo wracamy do siebie bez końca. W zasadzie ich nie zbieram, nie kolekcjonuję. Pozwalam zaledwie pomieszkać.

Scena I

Pierwsze piętro

Bibliotekarka i Podmiot   (rozmawiają o Rozbójniku Hotzenplotzu i rewelacyjnym pisarzu dla dzieci Otfriedzie Preusslerze)

Para

(podchodzi do rozmawiających, przerywa nieco niegrzecznie wtrącając pytanie do Bibliotekarki)

Czy jest tu Tristan i Izolda?

Bibliotekarka

(z poważną jeszcze miną)

Nie ma, są na drugim piętrze.

Para   (odchodzi szybko acz z godnością)

Podmiot (z poważną miną)

Tam ich nie zastaną.

Scena II

Drugie piętro

Podmiot (do siebie chodząc między regałami)

Nie szukam tu Pana Tadeusza – to na pierwszym piętrze, bo podobno dla młodzieży. Chyba, że Tadeusza Różewicza, ale Jego też nie szukam. Nie zgubił się. Pod „S” miały być Sebalda „Pierścienie Saturna”. Próżno. Raczej znalazłbym Saurona, lecz to też piętro niżej. Aaa! Bracia Karamazow – wreszcie ich doczytam. Co? „Bracia Karamazow II”, a gdzie pierwszy brat? Mam dość. To dramatyczne. Figaro na Weselu uczy Iwonę Tanga. To nie Pułapka.

(uśmiecha się, schodzi na parter mijając tych od Tristana i Izoldy)

Scena III

Parter

Podmiot

(do siebie przed regałem Bookcrossing)

O, Anielka… jaka żółta. Zestarzała się. Zaraz widzę ją z Rozalką od Antka na 3 zdrowaśki.

(otwiera i czyta)

1965. Faktycznie stare. Pieczątka biblioteki zakładowej kopalni Brzeszcze. Pachnie bosko. Normalnie „żółty kruk”.

Pani

(lekko niechcący trącając Podmiot kładzie niewielką na półkę)

Dobra fantastyka!

Podmiot (nie odrywając oczu od Anielki)

Taak…

Pani

Wolę tu zostawić, bo córka – jak umrę – wszystko wyrzuci na śmietnik. Niech ktoś przeczyta.

Podmiot

(bez słowa odkłada smutny Anielkę

oboje wychodzą)

Epilog

Nie mam pojęcia z kim / z czym spotykam się podczas lektury. Czy to:

• Osoba autora tekstu,
• Osoba i dzieło rysownika,
• Myśl zapisana autora w tekście,
• Forma zewnętrzna: okładka, rodzaj czcionki, fotografie, faktura papieru, kolorystyka, dodatki…,
• Własne myśli podczas czytania,
• Całość jako przedmiot podpisany, zwarty, historyczny, z rokiem i miejscem wydania-druku, noszący ślady zakupu, prezentu, kradzieży (z biblioteki), używania, kolisty odcisk herbaty, transportu, ważne zagięcia, dopiski na marginesach, wetknięte kartki, zasuszone kwiaty…?

Jest wymagająca, żąda skupienia i czasu, opanowania ruchów gałek ocznych, rąk i kręgosłupa. Oferuje uśmiech, mądrość rozrywkę, wiedzę, łzę albo zwykłą obecność – jak ktoś z imieniem, twarzą, uczuciami.

Ostatecznie może służyć jako podkład głośnika. Tę funkcję spełnia mój „Lenin”: Włodzimierz Lenin, „Dzieła wszystkie tom 42”, Warszawa 1988, s. 584, cena 200 zł, z dopiskiem od ofiarodawczyń: „Poradnik zdrowego mężczyzny, dzień chłopca, 28 IX 1990 r.”.

(Koniec)