Temat na mnie czekał. Od dawna z nim chodziłem po (już) moim Oświęcimiu. Często zastanawiałem się nad sąsiedztwem Muzeum Auschwitz. Kiedy w styczniu tego roku widziałem w TV nowy dokument o potomkach hitlerowskich oprawców (Hoess, Himmler...) otrzymałem zastrzyk energii. Wnuczek pierwszego komendanta Obozu śmierci był tu niedawno. Odwiedził willę, gdzie mieszkał jego niesławny dziadek, a ojciec bawił się pod (dobrze zbudowanym maskującym) murem... Ktoś wspomniał historię, że jego babcia pouczała o konieczności dobrego mycia truskawek, bo są całe pokryte prochem. Zmiękłem.
Zdj%C4%99cie0005a.jpg)
Temat na konkurs był dla mnie tylko pretekstem. Oczywiście zdążyłem ostatniego dnia. Pojechałem do Muzeum oddać pracę. Przecież nie wyślę jej pocztą. To za Sołą. Wchodzę - pokonawszy w ten piękny dzień odwilży błota i wodę na chodnikach - do budynku informacji itp. Chciałem tylko zostawić teczkę. Dzwonią. "Proszę do bloku nr 12" - słyszę. Zmiękłem. Chciałem protestować, że niby to tylko papier, więc zostawię i już. Trzeba samemu, za duży tu rozgardiasz mimo niedużej liczby wycieczek. Portier, bramka i... "Arbeit macht frei". Znam to na pamięć. Mijam Azjatów. Grzęznę w błocie. Nieswojo, a przecież u siebie, w Oświęcimiu. Nie, ta część ziemi nie należy do miasta. Jest specjalna. Należy do wszystkich, do ludzi dobrej i złej woli. Nieswojo. Oddałem pracę. Wracam obok Ściany śmierci. A tam żywej duszy. Ale czuję tych dusz wiele rzędów. Stoję chwilę sam. Muszę wracać. Chyłkiem, bokiem, z podkulonym ogonem. A taki byłem pewniak.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz