13 marca 2013

"Dreszcz wiosny"

Sanki schowałem 2. marca, a tu ranek w śniegu. Dreszcz mną wstrząsnął. Z resztą gardło zajęte. Ale wiosna blisko. Czuję to, bo lubię zmiany pór roku, ich przedśpiew, zapowiedzi, rozwój, ustawanie, ślady w całym roku. Staff mi tu pasuje, choć we mnie ani "wołu", ani "słodycze".


Przedwiośnie

Dreszcz wiosny. Wierzba puszcza już kosmate bazie,
Woń ostra i upojna tchnie z brunatnej skiby,
Pachnąc niby pot pracy i wilgotne grzyby.
Ciepłe, deszczowe niebo śpi na krajobrazie.

Czarna ziemia oddycha głęboko jak gdyby
Wyzwolona po długim, surowym zakazie.
Miękka i czuła tkliwość, podobna zarazie,
Wnika z powietrza w ludzkie serca i sadyby.

O dobre, pobłażliwe, zacne oczy wołu!
Serce chore słodyczą ziemskiego żywiołu
Taje wzruszeniem, które oddech w piersi niemi.

I nigdy mi nie było tak mało potrzeba
Do szczęścia, jak, gdy czując na czole łzy nieba,
Położyłem na sercu swym garść chłodnej ziemi.

Leopold Staff

2 komentarze:

  1. Miałam nosa by nart nie chować. Chyba się jeszcze przydadzą. U mnie przedsmak wiosny daje znaki w postaci porankowych ptasich śpiewów. Jeszcze nieśmiałe, nie budzą o świcie, ale gdy idę, nad głową coś przyjemnie dźwięczy.
    Pozdrawiam... również z lekką chrypą

    OdpowiedzUsuń
  2. Ptaki w moim mieście na razie kraczą - gawrony i kawki rządzą. Ale nie ustaję w poszukiwaniu wahań pór roku. Jakiś pączek na drzewie, inne zapachy od stawów, a na niebie znajome klucze. Poza tym w nocy Orion i Syriusz odchodzą szybko za horyzont ustępując Lwu i Pannie. Idzie wiosna i już. Ciepło pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń