Tak jest. Raz pod wozem raz taxi albo stopem. Ale w sumie nolens volens żyję, ostatnio bardziej
zawieszony w czasie. Mam na myśli jego upływ, utrwalanie się w rzeczach, jakby
jego przystanki w różnych miejscach (czasem wręcz długi postój) albo nagłe
przyspieszenia. Nie wiem jak to jest z czasem. Bo miesza się on z poczuciem
czasu innych ludzi. Ten „mój” czas jest ostatnio bardzo elastyczny. Skraca się
i wydłuża nieproszony. Co z nim zrobić? Często słyszę, że najważniejsze jest
„teraz”. Lecz „teraz” nie ma. To jasne.
Chodzi chyba o jakieś „teraz” rozciągnięte w czasie – suma punktów (punkt nie
ma długości) tworząca odcinek (który już ma określoną długość). Staram się więc
cieszyć tą chwilą, błagając ją – o ile jest tego warta – żeby trwała.
Przeczuwam, że szybko przeminie z wiatrem jesiennym, przynosząc długie mniej
miłe godziny i dni. Właśnie, niepewność należy do istoty czasu, o którym można
powiedzieć z pewnością, że jest, płynie, trwa, ucieka…
CHWILA
Idę stokiem pagórka
zazielenionego.
Trawa, kwiatuszki w
trawie
jak na obrazku dla
dzieci.
Niebo zamglone, już
błękitniejące.
Widok na inne
wzgórza rozlega się w ciszy.
Jakby tutaj nie
było żadnych kambrów, sylurów,
skał warczących na siebie,
wypiętrzonych
otchłani,
żadnych nocy w
płomieniach
i dni w kłębach
ciemności.
Jakby nie
przesuwały się tędy niziny
w gorączkowych
malignach,
lodowatych
dreszczach.
Jakby tylko gdzie
indziej burzyły się morza
i rozrywały brzegi
horyzontów.
Jest dziewiąta
trzydzieści czasu lokalnego.
Wszystko na swoim
miejscu i w układnej zgodzie.
W dolince potok
mały jako potok mały.
Ścieżka w postaci
ścieżki od zawsze do zawsze.
Las pod pozorem
lasu na wieki wieków i amen,
a w górze ptaki w
locie w roli ptaków w locie.
Jak okiem sięgnąć,
panuje tu chwila.
Jedna z tych
ziemskich chwil
proszonych, żeby trwały.
Wisława Szymborska
Od wielu dni pogoda mnie nie rozpieszcza, zwłaszcza tu, w
rodzinnym makroregionie fizycznogeograficznym w Kotlinie Oświęcimskiej,
listopadowe mgły zdaje się niemal osaczają pieszego, kierowcę i wprawiają w
zdumienie choćby obserwatora balkonowego jakim czasem jestem. Z większą więc
chęcią wytaszczyłem na wspomniany balkon teleskop systemu pana Newtona (dumna
krajowa produkcja: Uniwersał Żywiec), by 28 listopada roku bieżącego już o
godzinie 21:00 miejscowego czasu we wschodniej części horyzontu, gęsto usianego
niestety lampami ulicznymi i światłami z bloków osiedlowych, łatwo odszukać (a
raczej nie dać się porazić) blask koniunkcji Księżyca dobę przed pełnią,
Jowisza i nieco przyblakłego czerwonego Oka Byka (jak lubię mówić na Alfa
Tauri) czyli Aldebarana. Wiedziałem jednak, że to nie pora na obserwacje. Za
jasno. Ale ciepło (7 stopni C) i prawie bezchmurne niebo nie pozwoliły mi
siedzieć nad 4. posunięciem białych Sb1 na b3 w partii włoskiej lub przed Primo Levim albo Internetem. Szkoda wieczoru, pomyślałem dokręcając soczewkę okularu, ad astra!
No i było jak przewidywałem. Aldebaranek
+0.85 magnitudo, kilkadziesiąt razy większy od naszego Słońca – autentyczny
czerwony olbrzym, ledwo puszczał oczko w blasku niemiłosiernego Księżyca (-12 mag.). O bykowym Ainie (Epsilon Tauri) z wielkością
gwiazdową +3.5 mag. nawet nie miałem co marzyć. Jowisz
całkiem ładnie prezentował się blisko z kompletem swych (a może
Galileuszowych?) księżyców, z których Ganimedes niepokornie odstawał od linii
pozostałych trzech (nie wiem co to za gwiazdka miała świecić obok Callisto, ale i tak jej nie mogłem
dostrzec). Niezrażony spodziewanym niepowodzeniem zobaczenia czegokolwiek z
powierzchni Księżyca (chociaż… ale to na inny post) w niemal pełni blasku, brnę
w mleku światła do Woźnicy już widząc jego Kapellę, lecz nie tam chciałem coś upolować. Zamarzył mi się wymyślony
czworobok, jakże nierealny w taką nieładną astronomicznie noc!, złożony z:
